pfi

Och, Boże!

Za spiętrzonymi naczyniami, na środku stolnicy leżał ogromny placek surowego cista. Na nim derewniany wałe. Dwie dłonie zacinsęły się na uchwytach wałka. Dwie docięte ludzkie dłonie.

 Lisa cofnęła się z taką siłą na metalową gablotę, że zawartość zagrzechotała.

 - Co się tu, do diabła dzieje? Coż do diabła...?

Popychana złowrogą fascynacją, a jednocześnie nieprzemożną chęcią zrozumienia, Jennypodeszła do kanturu. Wpatrywała się w odrąbane ręce. Patrzyła z obrzydzeniem i niewiarą - i ze strachem, tnącym głęboko jak ostrza brzytwy. Ręce nie były posiniaczone ani spuchnięte. Zachowały kolor ciała, choć był on sinoszary. Krew - pierwsza krew, jaką Jenny dziś ujrzała - kapała z rozszarpanych przegubów. Świeże, wilgotne ślady, strużki i krople, błyszczały na cienkiej powłoce rozsypanej mąki. Dłonie były silne, ściślej rzecz biorąc - kiedyś były silne. Mocne palce. Duże łykcie. Bez wątpienia były to męskie dłonie. Pokryte siwym, kędzierzawym włosem. Ręce Jakoba Libermanna.

- Jenny!

Jenny podniosła wzrok, zaskoczona. Uniesiona sztywno ręka Lisy wskazywała na drugi kraniec kuchni. Przy długiej ścianie stały trzy piekarniki. Jeden podwójny - ogromny, wysoki z parą solidnych drzwiczek z nierdzewnej stali, dwa skromniejsze, choć i one były okazalasze niż zwykle modele w większości domów; oba w drzwiach miały szklane płyty. Żadane na szczęście nie był teraz czynny, gdyż inaczej kuchnię przepełniłby mdlący smród. W każdym była odcięta głowa. Jezu. Widmowe, trupie twarze z nosami przyciśniętymi do szkła wizjonerów gapiły się na kuchnię.

Jakob Lebermann. Siwe włosy zbryzgane krwią. Jedno oko zamknięte, drugie wytrzeszczone. Usta zaciśnięte z bólu.

Aida Libermann. Oczy otwarte. Ustarozdziawione, jakby szczęka wyskoczyła z zawiasów.

 Fragment książki "ODWIECZNY WRÓG" Dean'a Koontz'a